چرا باید محاسبه نفس کنم؟
اگر این باور در انسان وجود داشته باشد که روزى به همه اعمالش رسیدگى مى گردد و مطابق آنها دقیقا پاداش یا کیفر داده مـى شــود ، به فکر محاسبه نفس خود مى افتد و از خود حساب مى کشد.
هر کسی در هر شبانه روز، یک بار خود را محاسبه کند. بهترین موقع براى این کار شبهاست که پیش از خواب، دست کم، چند دقیقه در رفتارمان تامل کنیم و ببینیم که آیا کارهایى که انجام داده ایـم درست بوده است یا نه. اگر خطایى انجام داده ایم، به آن معترف باشیم و در صدد جبران آن برآییم.
امام صادق علیه السلام در این روایت به این جندب مى فرمایند :
«یاابن جندب، حق على کل مسلم یعرفنا ان یعرض عمله فی کل یوم و لیلة على نفسه فیکون محاسب نفسه، فان راى حسنة استزاد منها و ان راى سیئة استغفر منها لئلا یخزى یوم القیمة» (1)
«اى پسـر جـنـدب ، بر هر مسلمانى که ما را مىشناسد، لازم است که در هر روز و شب، اعمالش را بر خود عرضه بدارد و از نفس خود حساب بکشد ، اگر کار خوبى در آنها یافت ، بر آن بیفزاید و اگر کار زشتى یافت، طلب بخشایش نماید تا در قیامت دچار رسوایى نگردد.»
امام صادق علیهالسلام در این روایت ، بر این نکته تاکید دارند که هر مسلمانى که ما را مى شناسد ، خـــود را بــــه مـــا مـنـتـسب مى کند و مى خواهد برنامه زندگیش را از ما بگیرد، باید کارهاى خود را وارسى کند. این از جمله ویژگى هایى است که خــداى متعال به روح انسان عطا کرده که مى تواند بر اعمال خود نظارت و مراقبت داشته باشد.
. کسانى که درباره معرفت نفس مطالعاتى دارند، به خوبى به این واقعیت پى بردهاند که انسان موجودى است که مى تواند خود را تشویق کند ، تنبیه نماید ، توبیخ کند و ... .
طبق این روایت ، انسان باید حسابرس اعمال خود باشد ، اگر کار خوبى در اعمالش مشاهد کرد ، توجه داشـتـه بــاشــد کـــه لـطـفى از جانب خداست ، از او توفیق بخواهد که آن کار را بیشتر انجام دهد. در روایات دیگرى آمده است که در چنین حالتى، ابتدا خدا را شکر گزارد، سپس از او بخواهد که توفیق عنایت کند تا فردا کارهاى بهتر و بیشترى انجام دهد. اگر هم لغزشى در اعمال خود مشاهده کرد ، تــدارک کــنــد و پیش از همه، توبه نماید. البته گاهى توبه لوازمى دارد ؛ مثلا ، اگر عملى از او فوت شده، قضا نماید یا اگر حقى از کسى ضایع ساخته ، ادا کـنـد و یـــا چنانچه کار زشت دیگرى انجام داده، آن را جبران نماید تا کارهاى بد در روح او رسوخ نکند و در نهایت، در قیامت نیز رسوا نشود.