رحمه للعالمین
چهارشنبه, ۲۵ دی ۱۳۹۲، ۰۵:۴۳ ب.ظ
بسم الله الرحمن الرحیم
اغلب دو زانو مى نشست و پاى خود را جلوى هیچ کس دراز نمى کرد.
در سلام کردن به همه، حتّى بردگان و کودکان، پیشدستى مى کرد و هر گاه به مجلسى وارد مى شد نزدیکترین جاى را اختیار مى نمود.
سخن همنشین خود را قطع نمى کرد و با او طورى رفتار مى کرد که تصوّر مى شد هیچ کس نزد رسول خدا از او گرامى تر نیست.
بیش ا ز حدِّ لزوم سخن نمى گفت، آرام و شمرده سخن مىگفت و هیچ گاه زبانش را به دشنام و ناسزا آلوده نمى ساخت.
در حیا و شرمِ حضور، بى مانند بود.
هر گاه از رفتار کسى آزرده مى گشت ناراحتى در سیمایش نمایان مى شد، ولى کلمه گِله و اعتراض بر زبان نمى آورد.
از بیماران عیادت مى نمود و در تشییع جنازه حضور مىیافت.
در میان جمع، بشّاش و گشاده رو و در تنهایى، سیمایى محزون و متفکّر داشت.
هرگز به روى کسى خیره نگاه نمى کرد و بیشتر اوقات چشمهایش را به زمین مى دوخت.اغلب دو زانو مى نشست و پاى خود را جلوى هیچ کس دراز نمى کرد.
در سلام کردن به همه، حتّى بردگان و کودکان، پیشدستى مى کرد و هر گاه به مجلسى وارد مى شد نزدیکترین جاى را اختیار مى نمود.
سخن همنشین خود را قطع نمى کرد و با او طورى رفتار مى کرد که تصوّر مى شد هیچ کس نزد رسول خدا از او گرامى تر نیست.
بیش ا ز حدِّ لزوم سخن نمى گفت، آرام و شمرده سخن مىگفت و هیچ گاه زبانش را به دشنام و ناسزا آلوده نمى ساخت.
در حیا و شرمِ حضور، بى مانند بود.
هر گاه از رفتار کسى آزرده مى گشت ناراحتى در سیمایش نمایان مى شد، ولى کلمه گِله و اعتراض بر زبان نمى آورد.
از بیماران عیادت مى نمود و در تشییع جنازه حضور مىیافت.
جز در مقام داد خواهى، اجازه نمى داد کسى در حضور او علیه دیگرى سخن بگوید و یا به کسى دشنام بدهد و یا بدگویى نماید.
خدایا شکرت که چنین الگوی زیبایی به ما دادی.
خدایا کمک کن بتونیم پیامبرمون رو به همه ی دنیا بشناسونیم تا اونا هم عاشقش بشن