بسم الله الرحمن الرحیم
نحوه برخورد با نفس و حساب کشیدن از نفس
ظرافتها و دقت هایی می طلبد که آشنایی با آنها ضرورت هرچه بیشتر ارتباط با یک
عالم متخلق وحکیم را نشان می دهد.
حضرت على - علیه السلام – می فرمایند
اعلموا عبادالله ان المؤمن لا یصبح و لا یمسى الا
و نفسه ظنون عنده، فلا یزال زاریا علیها، و مستزیدا لها .(خطبه 176)
بدانید، اى بندگان خداى ، مؤ من شب را به روز و
روز را به شب نمى آورد مگر آنکه به نفس خویش بدگمان است و پیوسته بر او عیب مى گیرد
و ، افزونتر از آنچه به جاى آورده ، از او مى طلبد.
دونکته در این جا حائز اهمیت است
1) 1)
بدبینی به نفس فقط منحصر به حد زبان وذهن نشود
بلکه باید در مرحله عمل نشان داده شود. مثلا هنگام رانندگی هنگام تعامل با دیگران
هنگام رای دادن و هنگام اختلاف با هم اتاقی و همسایه و همکار و.. ببینیم در این گونه موارد آیا به نفس خود بد بین هستیم و مواظب
خدعه های نفسانی هستیم یا نه بدون تامل واز روی اولین تمایل تصمیم میگیریم وهمیشه طرف مقابل را مقصر می دانیم؟
2) 2) بدبینی دائمی
به نفس مساوی با سرکوبی کامل و سرزنش دائمی نفس نیست.اگر کار
بدی انجام دهیم باید خود را سرزنش کرده و محکوم کنیم تا دیگر تکرار نکنیم ولی
این سرزنش باید به اندازه خطا باشد سرزنش بابت انجام حرام و با سرزنش بابت انجام مکروه فرق دارند
. سرزنشی که نشاط را ازما بگیرد و اجازه ندهد ما دیگر وظایف خود را انجام دهیم از سوی
شیطان القاء شده است .
مثلا کسی که نماز صبحش قضا شده جا دارد ناراحت باشد و خودش را سرزنش
کند اما همین امر اگر باعث شود تمام روز یا بخشی از آن ملول و کسل شود وسایر وظایف
را انجام ندهد، معلوم است که از حد تعادل
خارج شده است. رعایت نکردن این حد تعادل باعث میشود نفس یا یله و رها باشد ویا این سرخوده
وخموده و ناتوان در انجام وظایف.
بر محمد آل محمد صلوات
علی حسنوند
منبع http://shia-patogh.blogfa.com/
