یه روز یه ترکه , لره و رشتیه

یه روز یه ترکه

اسمش ستار خان بود، شاید هم باقر خان.. ؛

خیلی شجاع بود، خیلی نترس.. ؛

یکه و تنها از پس ارتش حکومت مرکزی براومد

جونش رو گذاشت کف دستش و سرباز راه مشروطیت و آزادی شد،

فداکاری کرد، برای ایران اسلامی، برای من و تو

برای اینکه ما یه روزی تو این مملکت آزاد زندگی کنیم.



یه روز یه رشتیه

اسمش میرزا کوچک خان بود، میرزا کوچک خان جنگلی؛

برای مهار کردن گاو وحشی ظلم وستم تلاش کرد،

برای اینکه کسی تو این مملکت ادعای خدایی نکنه؛

اونقدر جنگید تا جونش رو فدای دین و سرزمینش کرد.




یه روز یه لره بود

کریم خان زند

ساده زیست ، نیک سیرت و عدالت پرور بود

و تا ممکن می شد از شدت عمل احتراز می کرد.



یه روز ما همه با هم بودیم.. ،

ترک و رشتی و لر و قزوینی و اصفهانی و...

تا اینکه یه عده رمز دوستی ما رو کشف کردند

و قفل دوستی ما رو شکستند .. ؛

حالا دیگه ما برای هم جوک می سازیم،

به همدیگه می خندیم،؟!!!و اینجوری شادیم !!!!.. ؛

در حالی که بعضی از این جوک ها قطعا حرومه.

این از فرهنگ  اسلامی ایرانی ما به دوره.

آخه این نسل جدید نسل قابل اطمینان و متفاوتی هستند

 پس بیایید با هم بخندیم نه به هم.

یه روز یه ترکه , لره و رشتیه

یه روز یه ترکه

اسمش ستار خان بود، شاید هم باقر خان.. ؛

خیلی شجاع بود، خیلی نترس.. ؛

یکه و تنها از پس ارتش حکومت مرکزی براومد

جونش رو گذاشت کف دستش و سرباز راه مشروطیت و آزادی شد،

فداکاری کرد، برای ایران اسلامی، برای من و تو

برای اینکه ما یه روزی تو این مملکت آزاد زندگی کنیم.



یه روز یه رشتیه

اسمش میرزا کوچک خان بود، میرزا کوچک خان جنگلی؛

برای مهار کردن گاو وحشی ظلم وستم تلاش کرد،

برای اینکه کسی تو این مملکت ادعای خدایی نکنه؛

اونقدر جنگید تا جونش رو فدای دین و سرزمینش کرد.




یه روز یه لره بود

کریم خان زند

ساده زیست ، نیک سیرت و عدالت پرور بود

و تا ممکن می شد از شدت عمل احتراز می کرد.



یه روز ما همه با هم بودیم.. ،

ترک و رشتی و لر و قزوینی و اصفهانی و...

تا اینکه یه عده رمز دوستی ما رو کشف کردند

و قفل دوستی ما رو شکستند .. ؛

حالا دیگه ما برای هم جوک می سازیم،

به همدیگه می خندیم،؟!!!و اینجوری شادیم !!!!.. ؛

در حالی که بعضی از این جوک ها قطعا حرومه.

این از فرهنگ  اسلامی ایرانی ما به دوره.

آخه این نسل جدید نسل قابل اطمینان و متفاوتی هستند

 پس بیایید با هم بخندیم نه به هم.

من که 3000 میلیارد تومن بالا نکشیدم

راننده خط بی توجه به صف مسافرا که منتظر ماشین بودن کنار خیابون داد میزد:دربست دربست.ا   . نگاه معنا دار و اعتراض های گاه و بی گاه مسافرا, هم راننده رو کلافه کرده بود و هم ما رو، طاقت نیاوردم, من و یک خانم و دو آقای دیگه با همدیگه ماشین رو با کرایه 6000 تومن دربست گرفتیم که برای هر مسافر نفری 1500 تومن. درحالی که کرایه خط فقط 550 تومن بود. به هر ترتیب سوار تاکسی شدیم و راننده شروع کرد از مشکلات ماشین و گیر نیومدن لاستیک و بنزین آزاد زدن صحبت کردن .
جونی که جلو نشسته بود  انگار از خیس شدن کلا فه بود. وقتی سخنرانی راننده درباره مشکلات  مملکت شروع شد خیلی سریع خودش رو وارد بحث کرد.  بهتره ادامه بحث رو به صورت یه گفتگوی دو طرفه دنبال کنیم :

راننده تاکسی : برادر خانمم یه وام 6 میلیون تومنی میخواست بگیره مجبور شد ماشینش رو بذاره به عنوان وثیقه. بنده خدا الان خورده به مشکل دارند ماشینش رو مصادره میکنند. یه عده دزد دارند میلیارد میلیارد اختلاس میکنند کسی هم خبردار نمیشه اون وقت این جوون رو ببین چجوری سر میدوونند !

مسافر : نوش جونشون !

راننده : (با نگاه متعجب) نوش جون کی ؟

مسافر : نوش جون کسی که 3000 میلیارد تومن خورده

راننده : (با لحن عصبی آمیخته به تمسخر)  فامیل شما بوده ؟

مسافر : نه ! فامیل من نبوده اما یکی بوده مثل همین مردم . مثل شما! مگه این یارو از مریخ اومده اختلاس کرده ؟ یا اون مدیر بانک از اورانوس به ریاست رسیده بوده ؟

راننده : نه آقا جان اونا از ما بهترون اند. من برای یک جفت لاستیک باید 3 روز برم تعاونی اون وقت اون 3000 میلیارد تومن رو میخوره یه آبم روش !

مسافر : خب آقا جان راضی نیست نخر! لاستیک نخر ...

راننده : (با صدای بلند) چرا نامربوط میگی مرد حسابی؟ مجبورم بخرم ! لاستیک نخرم پس چجوری با ماشین کار کنم ؟

مسافر : وقتی شما که دستت به هیچ جا بند نیست و یه راننده عادی هستی وقتی میبینی بارندگی شده و مسافر مجبوره زود برسه به مقصد میای ماشینی که باید تو خط کار کنه رو دربست میکنی ...

راننده پرید وسط حرف طرف که : آقا راضی نبودی سوار نمیشدی !

مسافر : (با خونسردی) میبینی ؟ من الان دقیقا حال تو رو دارم وقتی داشتی لاستیک ماشین میخردی. مرد حسابی فکر کردی ما که الان سوار ماشین تو شدیم و 3 برابر کرایه رو داریم میدیم راضی هستیم ؟ ما هم مجبوریم سوار شیم ! وقتی تو به عنوان یه شهروند عادی اینجوری سواستفاده میکنی از مدیر یه بانک که میلیاردها تومن سرمایه زیر دستشه چه انتظاری داری ؟ اون هم یکی مثل تو در مقیاس بالاتر.

راننده آچمز شده بود و سرش تو فرمون بود ...

مسافر که حالا کاملا دست بالا رو داشت با خونسردی ادامه داد : دزدی دزدیه ... البته منظورم با شما نیستا ولی خداوکیلی چنددرصد از مردم ما اون کاری که بهشون سپرده شده رو خوب انجام میدن که انتظار دارند یه مدیر بانک کارش رو خوب انجام بده ؟ منتهی وقتی اونا وجدان کاری ندارند کسی بویی نمیبره اما گندکاری یه مدیر بانک رو همه میفهمند. برادر من تو خودت رو اصلاح کن تا اون مدیر بانک جرات همچین خلافی رو نداشته باشه

راننده که گوشاش تو اون هوای سرد از شدت خجالت حسابی سرخ شده بود گفت : چی بگم والا !

من اولین نفری بودم که تو مسیر باید پیاده میشدم و طبیعتا طبق قرار اجباری با راننده باید 1500 تومن کرایه میدادم. وقتی خواستم پیاده شم یه اسکناس 2000 تومنی به راننده دادم. راننده گفت 50 تومنی دارید ؟ با تعجب گفتم بله دارم و دست کردم تو کیفم و یه سکه 50 تومنی به راننده دادم . راننده هم یک اسکناس 1000 تومنی و یک اسکناس 500 تومنی بهم برگردوند و گفت : به سلامت !

همونطور که با نگاهم تاکسی رو که تو هوای بارونی مه آلود حرکت میکرد رو دنبال میکردم چترم رو باز کردم و پولا رو تو کیفم گذاشتم ... آروم شروع کردم به قدم زدن و با خودم فکر میکردم یعنی من هم باید خودم رو اصلاح کنم ...

من که 3000 میلیارد تومن بالا نکشیدم

راننده خط بی توجه به صف مسافرا که منتظر ماشین بودن کنار خیابون داد میزد:دربست دربست.ا   . نگاه معنا دار و اعتراض های گاه و بی گاه مسافرا, هم راننده رو کلافه کرده بود و هم ما رو، طاقت نیاوردم, من و یک خانم و دو آقای دیگه با همدیگه ماشین رو با کرایه 6000 تومن دربست گرفتیم که برای هر مسافر نفری 1500 تومن. درحالی که کرایه خط فقط 550 تومن بود. به هر ترتیب سوار تاکسی شدیم و راننده شروع کرد از مشکلات ماشین و گیر نیومدن لاستیک و بنزین آزاد زدن صحبت کردن .
جونی که جلو نشسته بود  انگار از خیس شدن کلا فه بود. وقتی سخنرانی راننده درباره مشکلات  مملکت شروع شد خیلی سریع خودش رو وارد بحث کرد.  بهتره ادامه بحث رو به صورت یه گفتگوی دو طرفه دنبال کنیم :

راننده تاکسی : برادر خانمم یه وام 6 میلیون تومنی میخواست بگیره مجبور شد ماشینش رو بذاره به عنوان وثیقه. بنده خدا الان خورده به مشکل دارند ماشینش رو مصادره میکنند. یه عده دزد دارند میلیارد میلیارد اختلاس میکنند کسی هم خبردار نمیشه اون وقت این جوون رو ببین چجوری سر میدوونند !

مسافر : نوش جونشون !

راننده : (با نگاه متعجب) نوش جون کی ؟

مسافر : نوش جون کسی که 3000 میلیارد تومن خورده

راننده : (با لحن عصبی آمیخته به تمسخر)  فامیل شما بوده ؟

مسافر : نه ! فامیل من نبوده اما یکی بوده مثل همین مردم . مثل شما! مگه این یارو از مریخ اومده اختلاس کرده ؟ یا اون مدیر بانک از اورانوس به ریاست رسیده بوده ؟

راننده : نه آقا جان اونا از ما بهترون اند. من برای یک جفت لاستیک باید 3 روز برم تعاونی اون وقت اون 3000 میلیارد تومن رو میخوره یه آبم روش !

مسافر : خب آقا جان راضی نیست نخر! لاستیک نخر ...

راننده : (با صدای بلند) چرا نامربوط میگی مرد حسابی؟ مجبورم بخرم ! لاستیک نخرم پس چجوری با ماشین کار کنم ؟

مسافر : وقتی شما که دستت به هیچ جا بند نیست و یه راننده عادی هستی وقتی میبینی بارندگی شده و مسافر مجبوره زود برسه به مقصد میای ماشینی که باید تو خط کار کنه رو دربست میکنی ...

راننده پرید وسط حرف طرف که : آقا راضی نبودی سوار نمیشدی !

مسافر : (با خونسردی) میبینی ؟ من الان دقیقا حال تو رو دارم وقتی داشتی لاستیک ماشین میخردی. مرد حسابی فکر کردی ما که الان سوار ماشین تو شدیم و 3 برابر کرایه رو داریم میدیم راضی هستیم ؟ ما هم مجبوریم سوار شیم ! وقتی تو به عنوان یه شهروند عادی اینجوری سواستفاده میکنی از مدیر یه بانک که میلیاردها تومن سرمایه زیر دستشه چه انتظاری داری ؟ اون هم یکی مثل تو در مقیاس بالاتر.

راننده آچمز شده بود و سرش تو فرمون بود ...

مسافر که حالا کاملا دست بالا رو داشت با خونسردی ادامه داد : دزدی دزدیه ... البته منظورم با شما نیستا ولی خداوکیلی چنددرصد از مردم ما اون کاری که بهشون سپرده شده رو خوب انجام میدن که انتظار دارند یه مدیر بانک کارش رو خوب انجام بده ؟ منتهی وقتی اونا وجدان کاری ندارند کسی بویی نمیبره اما گندکاری یه مدیر بانک رو همه میفهمند. برادر من تو خودت رو اصلاح کن تا اون مدیر بانک جرات همچین خلافی رو نداشته باشه

راننده که گوشاش تو اون هوای سرد از شدت خجالت حسابی سرخ شده بود گفت : چی بگم والا !

من اولین نفری بودم که تو مسیر باید پیاده میشدم و طبیعتا طبق قرار اجباری با راننده باید 1500 تومن کرایه میدادم. وقتی خواستم پیاده شم یه اسکناس 2000 تومنی به راننده دادم. راننده گفت 50 تومنی دارید ؟ با تعجب گفتم بله دارم و دست کردم تو کیفم و یه سکه 50 تومنی به راننده دادم . راننده هم یک اسکناس 1000 تومنی و یک اسکناس 500 تومنی بهم برگردوند و گفت : به سلامت !

همونطور که با نگاهم تاکسی رو که تو هوای بارونی مه آلود حرکت میکرد رو دنبال میکردم چترم رو باز کردم و پولا رو تو کیفم گذاشتم ... آروم شروع کردم به قدم زدن و با خودم فکر میکردم یعنی من هم باید خودم رو اصلاح کنم ...

و امروز برف می بارید

بسم الله
 
و امروز برف می بارید.........

سرما بیداد می کند و من یک دانشجوی ساده با پالتویی رنگ رو رفته ، در یکی از بهترین شهرهای اروپا ، دارم تند و تند راه می روم تا به کلاس برسم
نوک بینی ام سرخ شده و اشکی گرم که محصول سوز ژانویه است تمام صورتم را می پیماید و با آب بینی ام مخلوط می شود .
دستمالی در یکی از جیب ها پیدا می کنم و اشک و مخلفاتش را پاک می کنم و خود را به اغوش گرمای کلاس می سپارم .
استاد تند و تند حرف می زند، اما ذهن من جای دیگری است .
برف شروع می شود، آنرا از پنجره کلاس می بینم و خاطرات مرا می برد به سالهای دور کودکی .....
وقتی صبح سر را از لحاف بیرون آورده و اول به پنجره نگاه می کردیم و چه ذوقی داشت وقتی می دیدی تمام زمین و آسمان سفیدپوش است
و این یعنی مدرسه بی مدرسه ...پس خودت را به خواب شیرین صبحگاهی میهمان می کردی و مواظب بودی انگشتان پاهایت بیرون از لحاف نماند و یخ بکند .....
خاطرات مرا به برف بازی با دستکش های کاموایی می برد ..که اول سبک بودند و هرچه می گذشت خیس تر می شدند و سنگین تر ....
یاد لبو های داغ و قرمز که مادر می پخت و از آن بخار بلند می شد
و حالا دختری تنها و بی پول و بی پناه که در یک سوییت ؟؟ دوازده متری زندگی می کند
و با کمک هزینه 300 یوری دانشگاه باید زندگی کند و درس بخواند .
این ماه اوضاع جیبم افتضاح است .البته همیشه افتضاح است اما این ماه بدتر ،
راستش یک هزینه پیش بینی نشده بیشتر از نصف ماهیانه ام را بلعید و این وضع را بوجود آورد ،
آن هم وقتی که نصف اولیه اش را خرج کرده بودم و این یعنی تا اخرماه هیچ پولی درکار نبود.
نمی دانم برای شما هم پیش آمده یا نه، که پس اندازی نداشته باشید و فقط به درآمدتان که زیاد هم نیست متکی باشید .
راستش این خیلی ترسناک است هرچند باز جای شکرش باقی است که اینجا هم بیمه درمانی دارید و هم سرپناه ..ولو کوچک ...
و این یعنی خیالتان از بیماری و بی خانمانی راحت است اما خب برای بقیه چیزها باید خرج کنید
و وقتی مثل این ماه یک خرج ناخواسته داشته باشید اوضاعتان کمی بهم می ریزد .
ناگهان انگار گرما، مغز منجمد شده ام را بکار اندازد یاد یک دوست افتادم . البته نه برای پول قرض کردن که از اینکار نفرت دارم بلکه برای کار .
یلدا یک دوست بود که شرایطش تقریبا مثل خودم بود با این فرق که او اجازه کار داشت و من نه ...
می دانستم قبلا پرستار بچه بوده پس سراغش رفتم که به قهوه ای میهمانم کرد
و یکساعت تمام از کارکردن غیرقانونی ترساندم که البته راست هم می گفت ..
برای چند ساعت کار در هفته که آن هم شاید گیر بیاید یا نه ، نمی ارزید همه چیز را بخطر بیاندازم .
یک آن در آن بار کذایی احساس کردم بدبخت ترین آدم روی زمینم .
یلدا سیگارش را خاموش کرد و بلندشد که برود به شوخی یا جدی گفت این شبا سفارت شام می دن ، محرمه ... تو ام خودتُ بنداز اونجا
و خدافظی کرد و رفت
سفارت ایران سالها پیش خانه ای بزرگ در یکی از مناطق اعیان نشین پاریس خرید و آنجا را تبدیل به حسینه کرد که مراسم مذهبی را آنجا برگزار می کرد ....
راستش آن شب نرفتم اما شب دوم یخچال خالی و شکم گرسنه و داشتن کارت مترو وسوسه ام کرد به رفتن ...که رفتم .....
رفتم در حالیکه از اینکارم دلخور بودم ، نه بخاطر مسایل سیاسی و نه حتی بخاطر مسایل مذهبی ... که از خودم بدم می امد که فقط برای شام خوردن جایی بروم ....اما زندگی خیلی وقت ها آدم را به کارهایی وامی دارد که بسا دوست ندارد اما ناچار به انجام آنست .... و من ناچار بودم
دو تا مترو عوض کردم و یک ربع پیاده رفتم تا بالاخره رسیدم .
در تمام طول راه صدبار خواستم برگردم که برنگشتم . وقتی رسیدم چراغ ها را خاموش کرده بودند و یکی داشت روضه می خواند .
کورمال کورمال یک جایی نزدیک ورودی پیدا کردم و نشستم ، نمی دانم چرا، اما گریه امانم نداد ،
دلیل زیادی برای گریه کردن داشتم اما سابقه نداشت تا حالا که در جایی جز تنهایی خودم گریه کرده باشم ، اما آن شب همه چیز فرق داشت .
چراغ ها که روشن شد دیدم سرو شکل من میان آن تیپ از آدمها خیلی انگشت نما بود ،
داشتم از خجالت می مردم ، حس می کردم همه می دانند من برای چی آنجا هستم .
سفره انداختند و همه مشغول خوردن بودند اما نمی دانم چرا ، هرکاری کردم نمی توانستم باخودم کنار بیایم که آن غذا را بخورم .
حس می کردم این غذا سهم من نیست ،
دوباره گریه ام گرفته بود ، پس بدون اینکه توجه کسی را جلب کنم آرام پاشدم و بیرون رفتم.
هرچند گرسنه بودم اما شاد بودم. انگار بار سنگینی از روی دو شم برداشته شده بود .
سرم را روبه آسمان گرفتم و به او لبخندی زدم و راه مترو را در پیش گرفتم. دیگر سردم نبود ،
گونه هایم را به برف سپردم و سعی کردم خود را درخاطرات کودکی غرق کنم .
نزدیکی های ایستگاه مترو یک ماشین در خیابان ایستاد و بوق زد و اشاره کرد .
متعجب و ترسان در پیاده رو ایستادم که دوباره بوق زد .
یک خانم پیاده شد و به سمتم آمد و گفت : شما غذاتون رو جا گذاشتید .....
گفتم نه مرسی ..این غذا مال من نبود ....
گفت چرا ! این غذای شماست ...فقط مال شما ... من می دونم و پلاستیکی را بدستم داد و گفت : می خوای برسونمت ؟
گفتم : نه ممنون با مترو می رم.... و با دست به سمت ایستگاه اشاره کردم
گفت : پس حتما برو خونه و غذات رو بخور ...این غذا فقط مال توست ... و سوار ماشین شد و رفت .
نگاهی درون پلاستیک کردم و دیدم یک ظرف یکبارمصرف و یک پاکت درونش بود،
درون پاکت یک اسکناس 500 پانصد یورویی بنفش و یک کاغذ بود که معلوم بود خیلی تند نوشته شده :
* سالها پیش وقتی من هم نتوانستم غذایی را که فکر می کردم حق من نیست، بخورم ، یک مرد، ظرفی غذا و سه هزار فرانک پول به من بخشید.
پولی که زندگی من که یک دختر تنها در دیار غربت بودم را نجات داد.
آن مرد از من خواست هرزمان که توانستم این پول را به یکی مثل آن روز خودم ببخشم و اینگونه قرضش را ادا کنم .
پس تو به من مقروض نیستی *
 
پی نوشت : این داستان برای من در سال 2003 اتفاق افتاده بود. نمی خواهم اسم معجزه را روی این اتفاق بگذارم
اما این عجیب ترین و در عین حال زیباترین اتفاق زندگی من تا امروز بوده است .
و
امروز من آن قرض را به یکی مثل آن روزهای خودم ادا کردم ،
و امروز برف می بارید.........
   

---

داستان اینجا تموم می‌شه، نمی‌دونم چرا نویسنده به این موضوع، اشاره‌ی صریح‌تر نکرده، اما دلم نیومد این داستانو خوندم اینو ننویسم.
راستی هر کدوم از ما کم نشنیدیم که کسانی که مشکلات بزرگی داشتن، حتی غیر مسلمان و غیر شیعه، وقتی به نوعی به امام حسین علیه السلام پناه آوردن، دست کمک ایشونو دیدن.
بارها به خودم می‌گم بزرگ‌ترین نعمتی که خدای متعال به ما داده یه خاندان با مهربونه که خواسته‌ی مارو نخواسته بهمون می‌دن!
نذاریم چهارتا حرف بی‌خود، امام حسینو از ما بگیره؛ از رفتن به مجلس عزای امام حسین غافل نشیم که هیچ کی از در این مجالس بی‌نصیب بیرون نمی‌ره؛ بیایم با زنده نگه‌داشتن یاد امام حسین و عزای اون در ظاهر و باطنمون، قدری از حق ایشونو ادا کنیم. حقی که شاید وقتی از این دنیا رفتیم بدونیم چقدر بزرگ بوده.
چندتا از ماها وقتی بچه بودیم و مریض می‌شدیم، مادرای ما نذر امام حسین می‌کردن که ما خوب شیم و می‌شدیم؟ کنکور می‌خواستیم بدیم، مادرمون سفره‌ی حضرت ابوالفضل می‌انداخت تا ما قبول شیم و .... خلاصه اینکه هر جای زندگی‌مونو که نگاه کنیم، آثار لطف امام حسین نقاشی شده. ما بی حسین هیچی نداریم، راست می‌گم!
بیایم قدرناشناس و ناسپاس نباشیم ....

و امروز برف می بارید

بسم الله
 
و امروز برف می بارید.........

سرما بیداد می کند و من یک دانشجوی ساده با پالتویی رنگ رو رفته ، در یکی از بهترین شهرهای اروپا ، دارم تند و تند راه می روم تا به کلاس برسم
نوک بینی ام سرخ شده و اشکی گرم که محصول سوز ژانویه است تمام صورتم را می پیماید و با آب بینی ام مخلوط می شود .
دستمالی در یکی از جیب ها پیدا می کنم و اشک و مخلفاتش را پاک می کنم و خود را به اغوش گرمای کلاس می سپارم .
استاد تند و تند حرف می زند، اما ذهن من جای دیگری است .
برف شروع می شود، آنرا از پنجره کلاس می بینم و خاطرات مرا می برد به سالهای دور کودکی .....
وقتی صبح سر را از لحاف بیرون آورده و اول به پنجره نگاه می کردیم و چه ذوقی داشت وقتی می دیدی تمام زمین و آسمان سفیدپوش است
و این یعنی مدرسه بی مدرسه ...پس خودت را به خواب شیرین صبحگاهی میهمان می کردی و مواظب بودی انگشتان پاهایت بیرون از لحاف نماند و یخ بکند .....
خاطرات مرا به برف بازی با دستکش های کاموایی می برد ..که اول سبک بودند و هرچه می گذشت خیس تر می شدند و سنگین تر ....
یاد لبو های داغ و قرمز که مادر می پخت و از آن بخار بلند می شد
و حالا دختری تنها و بی پول و بی پناه که در یک سوییت ؟؟ دوازده متری زندگی می کند
و با کمک هزینه 300 یوری دانشگاه باید زندگی کند و درس بخواند .
این ماه اوضاع جیبم افتضاح است .البته همیشه افتضاح است اما این ماه بدتر ،
راستش یک هزینه پیش بینی نشده بیشتر از نصف ماهیانه ام را بلعید و این وضع را بوجود آورد ،
آن هم وقتی که نصف اولیه اش را خرج کرده بودم و این یعنی تا اخرماه هیچ پولی درکار نبود.
نمی دانم برای شما هم پیش آمده یا نه، که پس اندازی نداشته باشید و فقط به درآمدتان که زیاد هم نیست متکی باشید .
راستش این خیلی ترسناک است هرچند باز جای شکرش باقی است که اینجا هم بیمه درمانی دارید و هم سرپناه ..ولو کوچک ...
و این یعنی خیالتان از بیماری و بی خانمانی راحت است اما خب برای بقیه چیزها باید خرج کنید
و وقتی مثل این ماه یک خرج ناخواسته داشته باشید اوضاعتان کمی بهم می ریزد .
ناگهان انگار گرما، مغز منجمد شده ام را بکار اندازد یاد یک دوست افتادم . البته نه برای پول قرض کردن که از اینکار نفرت دارم بلکه برای کار .
یلدا یک دوست بود که شرایطش تقریبا مثل خودم بود با این فرق که او اجازه کار داشت و من نه ...
می دانستم قبلا پرستار بچه بوده پس سراغش رفتم که به قهوه ای میهمانم کرد
و یکساعت تمام از کارکردن غیرقانونی ترساندم که البته راست هم می گفت ..
برای چند ساعت کار در هفته که آن هم شاید گیر بیاید یا نه ، نمی ارزید همه چیز را بخطر بیاندازم .
یک آن در آن بار کذایی احساس کردم بدبخت ترین آدم روی زمینم .
یلدا سیگارش را خاموش کرد و بلندشد که برود به شوخی یا جدی گفت این شبا سفارت شام می دن ، محرمه ... تو ام خودتُ بنداز اونجا
و خدافظی کرد و رفت
سفارت ایران سالها پیش خانه ای بزرگ در یکی از مناطق اعیان نشین پاریس خرید و آنجا را تبدیل به حسینه کرد که مراسم مذهبی را آنجا برگزار می کرد ....
راستش آن شب نرفتم اما شب دوم یخچال خالی و شکم گرسنه و داشتن کارت مترو وسوسه ام کرد به رفتن ...که رفتم .....
رفتم در حالیکه از اینکارم دلخور بودم ، نه بخاطر مسایل سیاسی و نه حتی بخاطر مسایل مذهبی ... که از خودم بدم می امد که فقط برای شام خوردن جایی بروم ....اما زندگی خیلی وقت ها آدم را به کارهایی وامی دارد که بسا دوست ندارد اما ناچار به انجام آنست .... و من ناچار بودم
دو تا مترو عوض کردم و یک ربع پیاده رفتم تا بالاخره رسیدم .
در تمام طول راه صدبار خواستم برگردم که برنگشتم . وقتی رسیدم چراغ ها را خاموش کرده بودند و یکی داشت روضه می خواند .
کورمال کورمال یک جایی نزدیک ورودی پیدا کردم و نشستم ، نمی دانم چرا، اما گریه امانم نداد ،
دلیل زیادی برای گریه کردن داشتم اما سابقه نداشت تا حالا که در جایی جز تنهایی خودم گریه کرده باشم ، اما آن شب همه چیز فرق داشت .
چراغ ها که روشن شد دیدم سرو شکل من میان آن تیپ از آدمها خیلی انگشت نما بود ،
داشتم از خجالت می مردم ، حس می کردم همه می دانند من برای چی آنجا هستم .
سفره انداختند و همه مشغول خوردن بودند اما نمی دانم چرا ، هرکاری کردم نمی توانستم باخودم کنار بیایم که آن غذا را بخورم .
حس می کردم این غذا سهم من نیست ،
دوباره گریه ام گرفته بود ، پس بدون اینکه توجه کسی را جلب کنم آرام پاشدم و بیرون رفتم.
هرچند گرسنه بودم اما شاد بودم. انگار بار سنگینی از روی دو شم برداشته شده بود .
سرم را روبه آسمان گرفتم و به او لبخندی زدم و راه مترو را در پیش گرفتم. دیگر سردم نبود ،
گونه هایم را به برف سپردم و سعی کردم خود را درخاطرات کودکی غرق کنم .
نزدیکی های ایستگاه مترو یک ماشین در خیابان ایستاد و بوق زد و اشاره کرد .
متعجب و ترسان در پیاده رو ایستادم که دوباره بوق زد .
یک خانم پیاده شد و به سمتم آمد و گفت : شما غذاتون رو جا گذاشتید .....
گفتم نه مرسی ..این غذا مال من نبود ....
گفت چرا ! این غذای شماست ...فقط مال شما ... من می دونم و پلاستیکی را بدستم داد و گفت : می خوای برسونمت ؟
گفتم : نه ممنون با مترو می رم.... و با دست به سمت ایستگاه اشاره کردم
گفت : پس حتما برو خونه و غذات رو بخور ...این غذا فقط مال توست ... و سوار ماشین شد و رفت .
نگاهی درون پلاستیک کردم و دیدم یک ظرف یکبارمصرف و یک پاکت درونش بود،
درون پاکت یک اسکناس 500 پانصد یورویی بنفش و یک کاغذ بود که معلوم بود خیلی تند نوشته شده :
* سالها پیش وقتی من هم نتوانستم غذایی را که فکر می کردم حق من نیست، بخورم ، یک مرد، ظرفی غذا و سه هزار فرانک پول به من بخشید.
پولی که زندگی من که یک دختر تنها در دیار غربت بودم را نجات داد.
آن مرد از من خواست هرزمان که توانستم این پول را به یکی مثل آن روز خودم ببخشم و اینگونه قرضش را ادا کنم .
پس تو به من مقروض نیستی *
 
پی نوشت : این داستان برای من در سال 2003 اتفاق افتاده بود. نمی خواهم اسم معجزه را روی این اتفاق بگذارم
اما این عجیب ترین و در عین حال زیباترین اتفاق زندگی من تا امروز بوده است .
و
امروز من آن قرض را به یکی مثل آن روزهای خودم ادا کردم ،
و امروز برف می بارید.........
   

---

داستان اینجا تموم می‌شه، نمی‌دونم چرا نویسنده به این موضوع، اشاره‌ی صریح‌تر نکرده، اما دلم نیومد این داستانو خوندم اینو ننویسم.
راستی هر کدوم از ما کم نشنیدیم که کسانی که مشکلات بزرگی داشتن، حتی غیر مسلمان و غیر شیعه، وقتی به نوعی به امام حسین علیه السلام پناه آوردن، دست کمک ایشونو دیدن.
بارها به خودم می‌گم بزرگ‌ترین نعمتی که خدای متعال به ما داده یه خاندان با مهربونه که خواسته‌ی مارو نخواسته بهمون می‌دن!
نذاریم چهارتا حرف بی‌خود، امام حسینو از ما بگیره؛ از رفتن به مجلس عزای امام حسین غافل نشیم که هیچ کی از در این مجالس بی‌نصیب بیرون نمی‌ره؛ بیایم با زنده نگه‌داشتن یاد امام حسین و عزای اون در ظاهر و باطنمون، قدری از حق ایشونو ادا کنیم. حقی که شاید وقتی از این دنیا رفتیم بدونیم چقدر بزرگ بوده.
چندتا از ماها وقتی بچه بودیم و مریض می‌شدیم، مادرای ما نذر امام حسین می‌کردن که ما خوب شیم و می‌شدیم؟ کنکور می‌خواستیم بدیم، مادرمون سفره‌ی حضرت ابوالفضل می‌انداخت تا ما قبول شیم و .... خلاصه اینکه هر جای زندگی‌مونو که نگاه کنیم، آثار لطف امام حسین نقاشی شده. ما بی حسین هیچی نداریم، راست می‌گم!
بیایم قدرناشناس و ناسپاس نباشیم ....

اجازه!

جوان خیلی آرام ومتین به مردنزدیک شدوبا لحنی مودبانه گفت:

ببخشیدآقا! من میتونم کمی به خانم شمانگاه کنم ولذت ببرم؟

مردکه اصلاتوقع چنین حرفی رانداشت وحسابی جا خورده بود،مثل آتش فشان ازجادررفت ومیا ن بازار وجمعیت،یقه جوان راگرفت وعصبانی،طوری که رگ گردنش بیرون زده بود،اورابه دیوارکوفت وفریادزد:

مردیکه عوضی!مگه خودت ناموس نداری؟…غلط میکنی تو و هفت جد وآبادت… خجالت نمی کشی؟!

جوان اما خیلی آرام،بدون اینکه ازرفتارو فحش های مردناراحت وعصبانی شده باشد وعکس العملی نشان دهد،

همانطورمتین ومودبانه ادامه داد:

خیلی عذر میخوام،فکرنمی کردم این همه عصبی وغیرتی بشین.!

دیدم همه بازار دارن بدون اجازه نگاه می کنندولذت می برن،من گفتم حداقل ازشمااجازه بگیرم که نامردی نکرده باشم….

حالا هم یقمو ول کنید…ازخیرش گذشتم…

مردخشکش زد…

 همانطورکه یقه جوان راگرفته بودآب دهانش راقورت داد و زیرچشمی زنش را برانداز کرد…

*************

منبع: سایت گروه سایبری ترویج حجاب وعفاف

اجازه!

جوان خیلی آرام ومتین به مردنزدیک شدوبا لحنی مودبانه گفت:

ببخشیدآقا! من میتونم کمی به خانم شمانگاه کنم ولذت ببرم؟

مردکه اصلاتوقع چنین حرفی رانداشت وحسابی جا خورده بود،مثل آتش فشان ازجادررفت ومیا ن بازار وجمعیت،یقه جوان راگرفت وعصبانی،طوری که رگ گردنش بیرون زده بود،اورابه دیوارکوفت وفریادزد:

مردیکه عوضی!مگه خودت ناموس نداری؟…غلط میکنی تو و هفت جد وآبادت… خجالت نمی کشی؟!

جوان اما خیلی آرام،بدون اینکه ازرفتارو فحش های مردناراحت وعصبانی شده باشد وعکس العملی نشان دهد،

همانطورمتین ومودبانه ادامه داد:

خیلی عذر میخوام،فکرنمی کردم این همه عصبی وغیرتی بشین.!

دیدم همه بازار دارن بدون اجازه نگاه می کنندولذت می برن،من گفتم حداقل ازشمااجازه بگیرم که نامردی نکرده باشم….

حالا هم یقمو ول کنید…ازخیرش گذشتم…

مردخشکش زد…

 همانطورکه یقه جوان راگرفته بودآب دهانش راقورت داد و زیرچشمی زنش را برانداز کرد…

*************

منبع: سایت گروه سایبری ترویج حجاب وعفاف

رشته ام گم شده است

بسم الله الرحمن الرحیم

رشته ام گم شده است

همه جا را گشتم

حین ان قلت درس

در تکاپوی بحث

هیچ جا نیست که نیست

فاضلی می گوید:« فقه پرچم دار است

مجتهد باید شد

بعد از آن، هر علمی

مرکبی رهوار است.»

دیگری می گوید:«فلسفه باید خواند

علم عقلی امروز، گویشی پربار است

گرمی بازار است.»

آن یکی می گوید:«علم تفسیر، اساس کار است.»

دغدغه در همه جا بسیار است!

در دلم می گویم:« علم، تولید همی خواهم کرد

معرفت، نشر همی خواهم داد

پسر تزریقی همسایه

مشورت خواهم داد

شبهه های مدفون در اذهان

همه را خواهم شست

باکتری های فساد ایمان

همه را خواهم کشت!»

چه کنم اما من، رشته ام گم شده است

همه جا را گشتم

مرکز مشاوره

بولتن موسسه

هیچ جا نیست که نیست!

در صفوف شهریه، دوستی با لبخند

زیر لب می گوید: « رشته تخصصی سیری چند؟

عمر من روحش شاد!

همه اش مشغله بود

گرچه بین نظرات

اندکی فاصله بود

گل عمرم اما

حد این فاصله بود

ذوق من روحش شاد!

ذوق سرشاری بود

مرغ جوالی بود

لیک از حیرانی

بغض کرد و پژمرد.»

اردیبهشت هشتاد وهفت

رشته ام گم شده است

بسم الله الرحمن الرحیم

رشته ام گم شده است

همه جا را گشتم

حین ان قلت درس

در تکاپوی بحث

هیچ جا نیست که نیست

فاضلی می گوید:« فقه پرچم دار است

مجتهد باید شد

بعد از آن، هر علمی

مرکبی رهوار است.»

دیگری می گوید:«فلسفه باید خواند

علم عقلی امروز، گویشی پربار است

گرمی بازار است.»

آن یکی می گوید:«علم تفسیر، اساس کار است.»

دغدغه در همه جا بسیار است!

در دلم می گویم:« علم، تولید همی خواهم کرد

معرفت، نشر همی خواهم داد

پسر تزریقی همسایه

مشورت خواهم داد

شبهه های مدفون در اذهان

همه را خواهم شست

باکتری های فساد ایمان

همه را خواهم کشت!»

چه کنم اما من، رشته ام گم شده است

همه جا را گشتم

مرکز مشاوره

بولتن موسسه

هیچ جا نیست که نیست!

در صفوف شهریه، دوستی با لبخند

زیر لب می گوید: « رشته تخصصی سیری چند؟

عمر من روحش شاد!

همه اش مشغله بود

گرچه بین نظرات

اندکی فاصله بود

گل عمرم اما

حد این فاصله بود

ذوق من روحش شاد!

ذوق سرشاری بود

مرغ جوالی بود

لیک از حیرانی

بغض کرد و پژمرد.»

اردیبهشت هشتاد وهفت