برای دریافت مطالب مذهبی از پاتوق بچه شیعه ها (هفته ای دو پیام) در خبرنامه وبلاگ ثبت نام کنید و یا یک پیام باعنوان عضویت به آدرس aa.hasanvand@yahoo.com ارسال نمایید . درپناه حق
برای عضویت در خبرنامه نام و ایمیل خود را به ترتیب در کادرهای زیر وارد نموده و دکمه ارسال به خبرنامه را بزنید
برای دریافت مطالب مذهبی از پاتوق بچه شیعه ها (هفته ای دو پیام) در خبرنامه وبلاگ ثبت نام کنید و یا یک پیام باعنوان عضویت به آدرس aa.hasanvand@yahoo.com ارسال نمایید . درپناه حق
برای عضویت در خبرنامه نام و ایمیل خود را به ترتیب در کادرهای زیر وارد نموده و دکمه ارسال به خبرنامه را بزنید
آدمی زندان است
در تکاپوی خیال لب آب
قرن سوم هجرى است، اینجا شهر بغداد است، من در جستجوى خانه علامه بَلاذُرى مى باشم. او تاریخ نویس بزرگى است، او در حال نوشتن کتابى درباره تاریخ اسلام است که تاکنون 40 جلد آن تمام شده است.
او در موضوعات مختلف کتاب نوشته است و کتاب هاى او مورد اعتماد دانشمندان است و از آن استفاده مى کنند.
سرانجام خانه علامه بَلاذُرى را مى یابم، در خانه را مى زنم، پسر او در را به رویم باز مى کند و مرا نزد علامه مى برد. وقتى با علامه روبرو مى شوم، سلام مى کنم و جواب مى شنوم. وقتى او مى فهمد من ایرانى هستم، به زبان فارسى با من سخن مى گوید، من تعجّب مى کنم و مى گویم:
ـ جناب علامه!شما فارسى بلد هستید؟
ـ من مدّت زیادى، مترجم بوده ام. من متن هاى باارزشى را از فارسى به عربى ترجمه کرده ام و دانش ارزشمند ایرانیان را براى مردم بیان نموده ام.
ـ من این مطلب را نمى دانستم، مردم هم شما را بیشتر به عنوان یک تاریخ شناس مى شناسند، به راستى چطور شد که شما به ترجمه آثار فارسى علاقه مند شدید؟
ـ یادش به خیر زمانى که مأمون، خلیفه بود. چه روزگارى بود آن روز! وقتى او به خلافت رسید دستور داد تا همه کتاب هاى علمى به زبان عربى ترجمه شود، گروهى به ترجمه آثار یونانى پرداختند، من هم زبان فارسى را یاد گرفتم و به ترجمه متن هاى فارسى پرداختم.
ـ الان مشغول چه کارى هستید؟
ـ در حال حاضر بیشتر در حدیث کار مى کنم. آیا مى خواهى حدیثى را که الان نوشتم برایت بخوانم؟
ـ بله.
ـ عُمَر مى خواست به مکّه برود تا حج عمره به جاى آورد، او نزد پیامبر آمد و از او اجازه گرفت. پیامبر به او اجازه داد و او را برادر خطاب کرد.[1]
ـ عجب!
ـ این نکته بسیار مهمّى است که پیامبر، عُمَر را برادر خود خطاب مى کند، و نکته مهمتر این که عمر بدون اجازه پیامبر هیچ کارى انجام نمى داد. این یعنى ایمان کامل!
با شنیدن این سخن به فکر فرو مى روم، من شنیده ام روزى که پیامبر بین مسلمانان، پیمان برادرى مى بست، میان هر دو نفر از آنها عقد برادرى برقرار کرد. در آن روز، على(ع) با چشم گریان نزد پیامبر آمد و فرمود: «اى پیامبر! بین همه مردم، پیمان برادرى بستى، امّا مرا فراموش کردى».
پیامبر رو به على(ع) کرد و فرمود: «اى على! تو در دنیا و آخرت برادر من هستى».[2]
على(ع) برادر پیامبر و نزدیک ترین افراد به پیامبر بود. اکنون چگونه شده است که علامه بَلاذُرى این سخن را نقل مى کند؟ آیا واقعاً عُمَر این گونه بود؟ اگر واقعاً عُمَر این قدر به پیامبر احترام مى گذاشت و بدون اجازه پیامبر هیچ کارى نمى کرد، پس چرا به سخنان پیامبر گوش فرا نداد؟ چرا به خانه دختر پیامبر حمله کرد؟ پیامبر بارها گفته بود که فاطمه(س)، پاره تن من است، خشنودى او، خشنودى من است، غضب او غضب من است، چرا عُمَر با فاطمه آن گونه برخورد کرد؟
در این فکرها هستم، ناگهان به یاد مى آورم که علامه بَلاذُرى از اهل سنّت است و عقاید خاص خودش را دارد.
* * *
ـ جناب علامه! شما تاریخ شناس بزرگى هستید، نظر شما در مورد حوادث بعد وفات پیامبر چیست؟ آیا درست است که عُمَر با شعله آتش به سوى خانه فاطمه(س) رفت؟
ـ تو باید کتاب مرا بخوانى.
ـ کدام کتاب را؟
ـ کتاب «انساب الاشراف». در آن کتاب، تو پاسخ سؤال خود را مى یابى.
کتاب را برمى دارم و مشغول مطالعه آن مى شوم، این مطلب را در آن مى خوانم: «ابوبکر گروهى را نزد على فرستاد تا او را براى بیعت کردن بیاورند، امّا على براى بیعت نیامد. عُمَر از ماجرا باخبر شد، با شعله آتشى به سوى خانه فاطمه حرکت کرد. وقتى عُمَر نزدیک خانه فاطمه رسید، فاطمه به عُمَر چنین گفت: اى عُمَر! آیا مى خواهى درِ خانه مرا آتش بزنى؟ عُمَر در پاسخ گفت: آرى! این کار، دین پدرت را محکم تر مى سازد».[3]
از این سخن عُمَر بسیار تعجّب مى کنم، چگونه مى توان باور کرد که سوزاندن خانه فاطمه، براى اسلام مفید باشد؟ من نمى دانم این چه اسلامى است؟ مگر پیامبر خشنودى فاطمه را خشنودى خدا معرّفى نکرده بود؟ مگر فاطمه پاره تن پیامبر نبود؟[4]
آن برادر سُنّى ماجراى هجوم به خانه فاطمه(س) را افسانه مى دانست، آیا او سخن استاد بَلاذُرى را نخوانده بود؟[5]
برگرفته از کتاب «روشنی مهتاب» نوشته دکتر خدّامیان
[1]. «عن عبد الله بن سنان قال: استأذن عمر النبیّ(ص) فی العمرة، فأذن له وقال: یا أخی، اشرکنا فی صالح دعائک ولاتنسنا»: أنساب الاشراف ج 3 ص 291.
[2]. «جاءه علیّ وعیناه تدمعان فقال: یا رسول الله، آخیت بین أصحابک ولم تواخ بینی وبین أحد. فسمعتُ رسول الله یقول: أنت أخی فی الدنیا والاخرة»: الفصول المهمّة لابن الصبّاغ ج 1 ص 219; «یا علیّ، أنت أخی فی الدنیا والاخرة»: الأمالی للمفید ص 174، کنز الفوائد ص 282، الأمالی للطوسی194، بحار الأنوار ج 8 ص 185 و ج 22 ص 499، سنن الترمذی ج 5 ص 300، المستدرک للحاکم ج 3 ص 14، کنز العمّال ج 11 ص 598.
[3]. «إنّ أبا بکر أرسل إلى علیّ یریده على البیعة فلم یبایع، ومعه قبس، فتلقّته فاطمة(ع) على الباب فقالت: یا بن الخطّاب! أتراک محرّقاً علیَّ بابی؟ قال: نعم، وذلک أقوى فیما جاء به أبوک، وجاء علیّ فبایع»: أنساب الأشراف ج 1 ص 586.
[4]. «فاطمةٌ بضعةٌ منّی، یوذینی ما آذاها»: مسند أحمد ج 4 ص 5، صحیح مسلم ج 7 ص 141، سنن الترمذی ج 5 ص 360، المستدرک ج 3 ص 159، أمالی الحافظ الإصفهانی ص 47، شرح نهج البلاغة ج 16 ص 272، تاریخ مدینة دمشق ج 3 ص 156، تهذیب الکمال ج 35 ص 250 ; «فاطمةٌ بضعةٌ منّی، یریبنی ما رابها، ویوذینی ما اذاها»: المعجم الکبیر ج 22 ص 404، نظم درر السمطین ص 176، کنز العمّال ج 12 ص 107، وراجع: صحیح البخاری ج 4 ص 210، 212، 219، سنن الترمذی ج 5 ص 360، مجمع الزوائد ج 4 ص 255، فتح الباری ج 7 ص 63، مسند أبی یعلى ج 13 ص 134، صحیح ابن حبّان ج 15 ص 408، المعجم الکبیر ج 20 ص 20، الجامع الصغیر ج 2 ص 208، فیض القدیر ج 3 ص 20 و ج 4 ص 215 و ج 6 ص 24، کشف الخفاء ج 2 ص 86، الإصابة ج 8 ص 265، تهذیب التهذیب ج 12 ص 392، تاریخ الإسلام للذهبی ج 3 ص 44، البدایة والنهایة ج 6 ص 366، المجموع للنووی ج 20 ص 244، تفسیر الثعلبی ج 10 ص 316، التفسیر الکبیر للرازی ج 9 ص 160 و ج 20 ص 180 و ج 27 ص 166 و ج 30 ص 126 و ج 38 ص 141، تفسیر القرطبی ج 20 ص 227، تفسیر ابن کثیر ج 3 ص 267، تفسیر الثعالبی ج 5 ص 316، تفسیر الالوسی ج 26 ص 164، الطبقات الکبرى لابن سعد ج 8 ص 262، أُسد الغابة ج 4 ص 366، تهذیب الکمال ج 35 ص 250، تذکرة الحفّاظ ج 4 ص 1266، سیر أعلام النبلاء ج 2 ص 119 و ج 3 ص 393 و ج 19 ص 488، إمتاع الأسماع ج 10 ص 273، 283، المناقب للخوارزمی ص 353، ینابیع المودّة ج 2 ص 52، 53، 58، 73، السیرة الحلبیة ج 3 ص 488، الأمالی للصدوق ص 165، علل الشرائع ج 1 ص 186، کتاب من لا یحضره الفقیه ج 4 ص 125، الأمالی للطوسی ص 24، النوادر للراوندی ص 119، کفایة الأثر ص 65، شرح الأخبار ج 3 ص 30، تفسیر فرات الکوفی ص 20، الإقبال بالأعمال ج 3 ص 164، تفسیر مجمع البیان ج 2 ص 311، بشارة المصطفى ص 119 بحار الأنوار ج 29 ص 337 و ج 30 ص 347، 353 و ج 36 ص 308 و ج 37 ص 67.
[5]. «البَلاذُری: العلاّمة الأدیب المصنّف، أبو بکر أحمد بن یحیى بن جابر البغدادی البلاذُری، کاتب، صاحب التاریخ الکبیر، سمع: هوذة بن خلیفة، وعبد الله بن صالح العجلی، وعفّان، وأبا عُبید، وعلی بن المدینی، وخلف بن هشام، وشیبان بن فروخ، وهشام بن عمّار، وعدّة. وجالس المتوکّل ونادمه. روى عنه: یحیى بن المنجّم، وأحمد بن عمّار، وجعفر بن قدامة، ویعقوب بن نعیم قرقارة، وعبد الله بن أبی سعد الورّاق. وکان کاتباً بلیغاً، شاعراً محسناً، وسوس بآخره; لأنّه شرب البلاذر للحفظ. وله مدائح فی المأمون وغیره، وقد رُبط فی البیمارستان، وفیه مات. وقیل: کان یُکنّى أبا الحسن، وقیل: أبا جعفر، توفّی بعد السبعین ومئتین، رحمه الله. وکان جدّه جابر کاتباً للخصیب أمیر مصر»: سیر أعلام النبلاء ج 13 ص 162; «أحمد بن یحیى بن داود البَلاذُری، صاحب التصانیف، سمع من: ابن سعد، والدولابی، وعفّان، وشیبان بن فروخ، وابن المدینی، وعنه: محمّد بن خلف، ووکیع القاضی، ویعقوب بن نعیم، وأحمد بن عمّار، ویحیى بن الندیم، وغیرهم. قال ابن عساکر: بلغنی أنّه کان أدیباً راویة، وأنّه مدح المأمون، وجالس المتوکّل، وتوفّی فی أیّام المعتمد، وسوس فی آخر أیّامه، فشُدّ فی المرستان ومات فیه، وکان سبب ذلک أنّه شرب البلاذر على غیر معرفة، فلحقه ما لحقه، ولهذا قیل له البَلاذُری...کان ینقل من الفارسی إلى العربی، قال یاقوت فی معجم الأُدباء: ذکره الصوّاف فی ندماء المتوکّل، وکان جدّه جابر یخدم الخصیب أمیر مصر، وکان عالماً فاضلاً نسّابة متقناً... عاش إلى آخر أیّام المعتمد، ولا یبعد أن یکون عاش إلى أوّل أیّام المعتضد»: لسان المیزان ج 1 ص 322
«فأما البَلاذُری الکبیر، فإنّه أحمد بن یحیى صاحب التاریخ المشهور من طبقة أبی داود السجستانی، حافظ، أخباری، علاّمة»: تذکرة الحفّاظ ج 3 ص 892; «البَلاذُری: أحمد بن یحیى بن جابر بن داود البَلاذُری، أبو جعفر البغدادی المورّخ، توفّی سنة 279 تسع وسبعین ومئتین، صنّف الاستقصاء فی الأنساب والأخبار لم یُکمل، أنساب الأشراف مجلّدین، کتاب البلدان الصغیر، کتاب البلدان الکبیر لم یُکمل، کتاب عهد أردشیر»: هدیة العارفین ج 1 ص 51; «أحمد بن یحیى بن جابر بن داود البَلاذُری: مورّخ، جغرافی، نسّابة، له شعر، من أهل بغداد، جالس المتوکّل العبّاسی، ومات فی أیّام المعتمد، وله فی المأمون مدائح، وکان یجید الفارسیة، وترجم عنها کتاب عهد أردشیر، وأُصیب فی آخر عمره بذهول شبیه بالجنون، فشُدّ بالبیمارستان إلى أن توفّی. نسبته إلى حبّ البلاذر»: الأعلام للزرکلی ج 1 ص 267; «أحمد بن یحیى بن جابر بن داود البغدادی البَلاذُری، أدیب، شاعر، مورّخ، من أهل بغداد، سمع بدمشق، وبأنطاکیة، وکان أحد النقلة من الفارسیة إلى العربیة، له من الکتب: کتاب البلدان الصغیر، کتاب البلدان الکبیر لم یتمّ، التاریخ فی أنساب الأشراف وأخبارهم، وفتوح البلدان، الاستقصاء فی الأنساب والأخبار سوّده فی أربعین مجلّداً، فمات ولم یکمله، وله شعر بخمسین ورقة»: معجم المولّفین ج 2 ص 201.
قرآن آیات خودش را به دو دسته محک و متشابه تقسیم میکند و ما امر شده ایم که آیات متشابه و مبهم را با مبنا قرار دادن آیات محکم تفسیر کنیم تا تفسیر آیات متشابه هم بر ما روشن شود.
در مورد روایات هم همین بحث وجود دارد یعنی این که برخی احادیث متشابه هستند و ما وظیفه داریم احادیث متشابه را با استفاده از محکمات قرآن و عقل و حدیث تفسیر کنیم.
از جمله محکمات در قرآن و عقل واحادیث این است که همه انسان ها بر فطرت توحیدی آفریده شده اند.در آیات قرآن اینطور به این معنا اشاره شده است.«فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنیفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتی فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها لا تَبْدیلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذلِکَ الدِّینُ الْقَیِّمُ وَ لکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا یَعْلَمُونَ؛ به یکتاپرستى روى به دین آور. فطرتى است که خدا همه را بدان فطرت بیافریده است و در آفرینش خدا تغییرى نیست. دین پاک و پایدار این است. ولى بیشتر مردم نمىدانند. (روم/30)
این که می‌فرماید: دگرگونی در آفرینش الهی نیست، یعنی، خداوند متعال هیچ کس را بدون فطرت الاهی نیافریده است.همچنین خداوند می‌فرماید: «وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها؛ و سوگند به نفس و آن که نیکویش بیافریده سپس بدیها و پرهیزگاریهایش را به او الهام کرده.» (شمس/7و8)
همچنین دستورات دین برای تبلیغ دین وتربیت دینی و دستور به توبه همه دلالت دارند به این که ممکن است گناهکاران از راه بد خود برگردند وبرای همه راه رستگاری وسعادت گشوده است.اما در کنار این آیات و احادیث دسته دیگری از احادیث وجود دارد که دلالت دارند بر این که انسان ها خلقت های متفاوت دارند که خود این روایات چند دسته هستند برخی از آنها خلقت انسانها را از درخت های متفاوت برخی از آب شور و آب شیرین برخی از نور وظلمت و برخی از گل بهشتی و گل جهنمی میدانند.
با توجه به آن محکمات قاعدتا منظور این احادیث این نیست که تفاوت انسان ها به گونه ای است بدون هیچ اختیاری جهنمی هستند و راهی به سعادت و فطرت الهی ندارند و اینکه دسته ای برعکس این جریان را دارند.
پس متفاوت بودن طینت انسان ها به معنای عدم فطرت الهی در دسته ای از انسان ها نیست و باید معنایی دیگر داشته باشد . شاید معنای این دسته از روایات این باشد که انسان ها با وجودی که همه بر فطرت وخلقت توحیدی هستند در عین حال به خاطر یک دسته شرایط با هم متفاوت هستند و میزان استعداد معنوی و میل به خوبی ها و بدی در انسان ها متفاوت است و این درحالی است که همه انسان ها حداقل های لازم برای یک زندگی توحیدی را دارند و همه بر فطرت اهلی سرشته شده اند.
این شرایط موثر در تفاوت انسان ها از جهت طینت ممکن است مواردی باشد مثل : تاثیر معنویت وکارهای پدر و مادر و اجداد بر فرزند ، حلیت وحرمت نطفه و رعایت آداب مربوط به انعقاد نطفه، حلال و حرام بود غذای جنین ، شرایط محیطی و تربیتی ، اعمال انسان در عالم ذر و .....همه این موارد میتواند زمینه های باشد برای تفاوت استعداد ها برای خوب و بد بودن والبته هیچکدام نافی اختیار انسان نیستند و در بدترین شرایط و زمینه هم ممکن است فردی خوبی ها را انتخاب کند وهمچنین در بهترین شرایط و زمینه ها ممکن است کسی بدی ها را انتخاب کند.
در واقع همه انسان ها به نحوی وجودشان را از حق تعالی از دریچه فیض اهل بیت و گرفته اند وهمه به واسطه آن حضرات موجود هستند .اما همین انسان ها با توجه به طینت های متفاوتی که دارند نحوه وجودشان و مراتب معنوی و استعداد معنوی مختلفی دارند و بر این اساس طینت پیامبر مکرم (ص) و امیر المومنین علیه السلام به هم نزدیک وبلکه از یک نور و درخت هستند.درحالی سایر مردم از جهت طینت با ایشان متفاوت هستند.به عبارتی همه انسان ها چه از جهت وجود وچه از جهت خلقت توحیدی وابسته به پیامبر واهل بیت ایشان هستند وبه واسطه آنها موجودند اما از جهت نحوه خلقت و طینت ومیزان استعداد معنوی هم رتبه آن حضرات نیستند.
پس این که در دعای ندبه آمده است اناوعلی من شجره واحده وسایرالناس من شجره شتی یعنی این دو وجود مقدس از جهت طینت و رتبه معنوی قرابت به هم دارند وحتی از نور واحدند واز ریشه واحد و لی سایر مردم طینت متفاوت دارند.به بیان دیگر این جمله اصلا در این مقام نیست که بیان کند سایر مردم ربطی به آن دو حضرت دارند یا ندارند و آنها واسطه فیض هستند یا نیستند بلکه صرفا متفاوت بودن مردم با ایشان را بیان میکند ونزدیکی آنها به همدیگر را.
علی حسنوند
منبعhttp://shia-patogh.blogfa.com/post/393
دانلود آهنگ حضرت مهتاب در وصف حضرت زهرا (حامد زمانی)
نه مثل ساره ای و مریم
نه مثل آسیه و حوا
فقط شبیه خودت هستی
فقط شبیه خودت زهرا
اگر شبیه کسی باشی
شبیه نیمه شب قدری
شبیه آیه تطهیری
شبیه سوره اعطینا
سلام ما به تو ای باران
درود ما به تو ای دریا
ممنونم اگر نروی
میمیرم اگر بروی
من ماندم و زینب تو
خون میچکد از تن تو
ای نخل بریده ثمر
ای مادر کشته پسر
بسم الله الرحمن الرحیم
یکی از ادعاهای اهل سنت این است که خلیفه دوم و همراهان به دستور خلیفه اول برای گرفتن بیعت تا مقابل خانه فاطمه سلم الله علیها رفت ولی در هیچ نقل تاریخی نیامده که در خانه را آتش زده و به حضرت زهرا ضربه ای زده باشند.
این روش یکی از تاکتیک های اهل سنت است برای کسانی که از منابع تاریخی اطلاع ندارند.
در زیر به چند منبع تاریخی که همگی مربوط به قرن های اولیه تاریخ هجری است توجه کنید. نویسنده های این مطالب خود اهل سنت هستند.
مسعودی (قرن 3و 4 هجری) در قسمتی از کتاب خود آورده است:«فَوَجهُوا اِلی مَنْزلِهِ فَهَجَمُوا عَلَیْهِ وَ اَحْرَقُوابابَهُ... وَ ضَغَطُوا سَیدَةَ النساءِ بِالْبابِ حَتی اَسْقَطَتْ مُحْسِنا؛ پس (عمر و همراهان) به خانه علی علیه السلام رو کرده و هجوم بردند، خانه آن حضرت را به آتش کشیدند؛ با در به پهلوی سیده زنان عالم زدند؛ چنان که محسن را سقط نمود.»[اثبات الوصیة، مسعودی، (چاپ بیروت) ص153 و در برخی چاپها ص 23 24.]
اما منابع اهل سنت:
عبدالکریم بن احمد شافعی شهرستانی (548 - 479 ق.) نقل کرده: «اِنعُمَرَ ضَرَبَ بَطْنَ فاطِمَةَ یَوْمَ الْبَیْعَةِ حَتی اَلْقَتْاَلْجَنینَ مِنْ بَطْنِها، به راستی عمر در روز بیعت، ضربتی به فاطمه علیهاالسلام وارد کرد که بر اثر آن، جنین خویش را سِقط نمود.»[ الملل و النحل، عبدالکریم شهرستانی، ج1، ص57.]
همین قول را اسفرائینی (متوفای 429 ق)، به نظام نسبت داده و گفته است که او قائل بود: «اَن عُمَرَ ضَرَبَ فاطِمَةَ وَ مَنَعَ میراثَالْعِتْرَةِ، عمر فاطمه علیهاالسلام را زد و از ارث اهل بیت علیهم السلام جلوگیری کرد.»[ اَلفرقُ بین الفرق، عبدالقاهر الاسفرائینی، ص107.]
صفدی یکی دیگر از علمای اهل سنت میگوید: «اِن عُمَرَ ضَرَبَ بَطْنَفاطِمَةَ یَوْمَ الْبَیْعَةِ حَتی اَلْقَتْ اَلْمُحْسِنَ مِنْبَطْنِها، به راستی عمر آن چنان فاطمه علیهاالسلام را در روز بیعت زد که محسن را سقط نمود.»[لوافی بالوفیات، صفدی، ج5، ص347 ر.ک: سفینة البحار، شیخ عباس قمی، ج2،ص292.]
مقاتل بن عطیة (505هـ) :ان ابابکر بعد ما اخذ البیعة لنفسه من الناس بالارحاب و السیف و القوة ارسل عمر، و قنفذاً و جماعة الى دار على و فاطمه(علیهما السلام) و جمع عمر الحطب على دار فاطمة(علیها السلام) و احرق باب الدار .
(الامامة و الخلافة، مقاتل بن عطیه ، ص160 و 161 که با مقدّمه اى از دکتر حامد داود استاد دانشگاه عین الشمس قاهره به چاپ رسیده، چاپ بیروت، مؤسّسة البلاغ )
هنگامى که ابوبکر از مردم با تهدید و شمشیر و زور بیعت گرفت ، عمر ، قنفذ و جماعتى را به سوى خانه على و فاطمه (علیها السلام) فرستاد ، و عمر هیزم جمع کرد و درِ خانه را آتش زد ... .
این ها تنها منابعی نیست که به این مطلب اشاره کرده اند وتمام این مدارک در حالی است که در آن زمان حکومت در دست خلفا بوده است و آنها تاثیر زیادی در تاریخ نویسی آن دوران داشته اند و عموما در هر حکومتی حاکمان بر ثبت حوادث تاثیر میگذارند.
و تو حدیث مفصل بخوان از این مجمل.
سلام فاطمیه ، سلام ماه ماتم
سلام اشک و گریه ، سلام ناله و غم
سلام ای سیاهی ، سلام ای کتیبه
سلام بزم روضه ، سلام نوحه و دم
سلام سینه زن ها ، سلام گریه کن ها
سلام سوز سینه ، سلام اشک نم نم
سلام مادر ما ، سؤال! کَیفَ حالک؟
سلام آتش و در، سلام زخم مرهم
سلام عصمت الله، سلام عفّت الله
سلام ای رشیده، سلام قامت خم
سلام لطمه دیده، سؤال! محسنت کو؟
کجاست غنچه ی تو، کجاست یار و همدم
سلام بی نشانه ، سلام درد شانه
سلام خاک کوچه ، سلام مسجد غم
سلام ای مدافع ، سلام دست رافع
سلام دست مجروح ، سلام روی مبهم
سلام دل شکسته ، سلام دست بسته
سلام شیر خیبر ، سلام مرد عالم
سلام شاه مردان ، سلام چشم گریان
سلام مرد خانه، سلام چشم محرم
سلام، کوثرت کو؟ کجاست یاور تو؟
سلام غیرت الله ، بگو که همسرت کو؟
سعید توفیقی
از حضرت زهرا س نقل شده که: بستر خواب را گسترده بودم که رسول خدا(صلی الله علیه و آله) بر من وارد شد, فرمود: ای فاطمه نخواب مگر آن که چهار کار را انجام دهی:
قرآن را ختم کنی,
پیامبران را شفیعت گردانی,
مومنین را از خود راضی کنی,
حج و عمره ای را به جا آوری.
این را فرمود و شروع به خواندن نماز کرد, صبر کردم تا نمازش تمام شد, گفتم: یا رسول الله به چهار چیز مرا امر فرمودی در حالی که بر آنها قادر نیستم آن حضرت تبسمی کرد و فرمود:
چون قل هو الله را سه بار بخوانی مثل این است که قرآن را ختم کرده ای
چون بر من و پیامبران پیش از من صلوات فرستی، شفاعت کنندگان تو در روز قیامت خواهیم بود،
چون برای مومنین استغفار کنی ، آنان همه از تو راضی خواهند شد،
و چون بگویی: سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اکبر حج و عمره ای را انجام داده ای.
اصل حدیث:
عن فاطمه الزهرا(سلام الله علیها )قالت: دخل علی رسول الله (صلی الله علیه و آله ) و قد افترشت فراشی للنوم , فقال : یا فاطمه لاتنامی الا و قد عملت اربعه: ختمت القرآن , و جعلت الانبیاء شفعائک , و ارضیت المومنین عن نفسک , و حججت و اعتمرت , قال هذا و اخذ فی الصلوه , فصبرت حتی اتم صلاته, قلت: یا رسول الله امرت باربعه لا اقدر علیها فی هذا الحال فتبسم(صلی الله علیه و آله )و قال:
اذا قرات قل هو الله احد ثلاث مرات فکانک ختمت القرآن , واذا صلیت علی و علی الانبیاء قبلی کنا شفعائک یوم القیمه , و اذا استغفرت للمومنین رضوا کلهم عنک و اذا قلت : سبحان الله و الحمد لله و لا اله الا الله و الله اکبر, فقد حججت و اعتمرت .
منبع :مفاتیح الجنان بخش باقیات الصالحات
بسم الله الرحمن الرحیم
یکی از ادعاهای اهل سنت این است که خلیفه دوم و همراهان به دستور خلیفه اول برای گرفتن بیعت تا مقابل خانه فاطمه سلم الله علیها رفت ولی در هیچ نقل تاریخی نیامده که در خانه را آتش زده و به حضرت زهرا ضربه ای زده باشند.
این روش یکی از تاکتیک های اهل سنت است برای کسانی که از منابع تاریخی اطلاع ندارند.
در زیر به چند منبع تاریخی که همگی مربوط به قرن های اولیه تاریخ هجری است توجه کنید. نویسنده های این مطالب خود اهل سنت هستند.
مسعودی (قرن 3و 4 هجری) در قسمتی از کتاب خود آورده است:«فَوَجهُوا اِلی مَنْزلِهِ فَهَجَمُوا عَلَیْهِ وَ اَحْرَقُوابابَهُ... وَ ضَغَطُوا سَیدَةَ النساءِ بِالْبابِ حَتی اَسْقَطَتْ مُحْسِنا؛ پس (عمر و همراهان) به خانه علی علیه السلام رو کرده و هجوم بردند، خانه آن حضرت را به آتش کشیدند؛ با در به پهلوی سیده زنان عالم زدند؛ چنان که محسن را سقط نمود.»[اثبات الوصیة، مسعودی، (چاپ بیروت) ص153 و در برخی چاپها ص 23 24.]
اما منابع اهل سنت:
عبدالکریم بن احمد شافعی شهرستانی (548 - 479 ق.) نقل کرده: «اِنعُمَرَ ضَرَبَ بَطْنَ فاطِمَةَ یَوْمَ الْبَیْعَةِ حَتی اَلْقَتْاَلْجَنینَ مِنْ بَطْنِها، به راستی عمر در روز بیعت، ضربتی به فاطمه علیهاالسلام وارد کرد که بر اثر آن، جنین خویش را سِقط نمود.»[ الملل و النحل، عبدالکریم شهرستانی، ج1، ص57.]
همین قول را اسفرائینی (متوفای 429 ق)، به نظام نسبت داده و گفته است که او قائل بود: «اَن عُمَرَ ضَرَبَ فاطِمَةَ وَ مَنَعَ میراثَالْعِتْرَةِ، عمر فاطمه علیهاالسلام را زد و از ارث اهل بیت علیهم السلام جلوگیری کرد.»[ اَلفرقُ بین الفرق، عبدالقاهر الاسفرائینی، ص107.]
صفدی یکی دیگر از علمای اهل سنت میگوید: «اِن عُمَرَ ضَرَبَ بَطْنَفاطِمَةَ یَوْمَ الْبَیْعَةِ حَتی اَلْقَتْ اَلْمُحْسِنَ مِنْبَطْنِها، به راستی عمر آن چنان فاطمه علیهاالسلام را در روز بیعت زد که محسن را سقط نمود.»[لوافی بالوفیات، صفدی، ج5، ص347 ر.ک: سفینة البحار، شیخ عباس قمی، ج2،ص292.]
مقاتل بن عطیة (505هـ) :ان ابابکر بعد ما اخذ البیعة لنفسه من الناس بالارحاب و السیف و القوة ارسل عمر، و قنفذاً و جماعة الى دار على و فاطمه(علیهما السلام) و جمع عمر الحطب على دار فاطمة(علیها السلام) و احرق باب الدار .
(الامامة و الخلافة، مقاتل بن عطیه ، ص160 و 161 که با مقدّمه اى از دکتر حامد داود استاد دانشگاه عین الشمس قاهره به چاپ رسیده، چاپ بیروت، مؤسّسة البلاغ )
هنگامى که ابوبکر از مردم با تهدید و شمشیر و زور بیعت گرفت ، عمر ، قنفذ و جماعتى را به سوى خانه على و فاطمه (علیها السلام) فرستاد ، و عمر هیزم جمع کرد و درِ خانه را آتش زد ... .
این ها تنها منابعی نیست که به این مطلب اشاره کرده اند وتمام این مدارک در حالی است که در آن زمان حکومت در دست خلفا بوده است و آنها تاثیر زیادی در تاریخ نویسی آن دوران داشته اند و عموما در هر حکومتی حاکمان بر ثبت حوادث تاثیر میگذارند.
و تو حدیث مفصل بخوان از این مجمل.
قلب منو پر شراره کردی
وقتی که ز من کناره کردی
والله که مُردم از خجالت
وقتی که به در اشاره کردی
ای سرو خمیده ، با رنگ پریده
می روی ز پیشم ، ای خوشی ندیده
